Om å verta oppvegd..

Anemone skreiv her om dagen om å verta både målt og vegd. Ho fortel om sonen som vart målt og vegd og funnen for kort. Noko som er bale nok i seg sjølv, ikkje å verta målt, men funnen for lite eller for mykje av eit eller anna, den eine eller den andre vegen. Målt opp mot ein eller anna standard. Den vanlegaste standaren er vel ”Fleirtalsstandaren”. Denne standaren som baserar seg på at fleirtale har rett. At fleirtalet er rett og at ”sauflokken” alltid går rett veg.

Saueflokken er kanskje ett litt nedsetjande begrep i vår kultur, kunne for såvidt vore ka so helst flokk...me kan god sei kengurflokken for den saks skuld. Eg må få tilføya at eg fann innlegget til Anemone veldig godt og klokt skrive, spesielt avslutninga fall i god jord hjå meg

Det forundra meg litt at ein del folk her inne, eller her ute..vert beflippa øve at me vert vegd her. At dei tenkjer at ikkje nok med at me vert vegd i mors liv, hjå helsesystra, på skulen, hjå opptakskontoret, hjå sjefar og arbeidgjevarar, hjå det motsette kjønn, av skatteinnkrevaren og av badevekta, og ja også i Blogglandia. Skulle det vere so ansleis her? Er bloggsamfunnet ein eller anna velukka sosialistisk innordning der alle er like, likar det same, likar dei same, tykkjer alt er vakkert, klokt og morosamt?


Hermetisk harmoni får ingen framover. Diskusjonar og usemd er den beste kvalitetsikring plar eg sei. Eg trur på det. Eg trur også på at mangen tykkjer mitt pjatt er nettopp det, pjatt ,og surfar innom ein gong, og let det vere med det. Nett slik eg gjer det med nokre. Da so kanskje er bale med slikt er at nokre eg tykkjer er fantastiske, kjenner det ikkje slik om meg....det er då eg hentar vekta mi, og ser om eg ikkje kan finne dei og for...korte. Eg vert lett såra slik. Når nokon ikkje likar meg. Nauda for å ta att pressar seg på...ei lita finte, eit spark...

Kven er det då so så driv og veg oss slik? Og kvifor likar me det så dårleg?

Saka er den at Staten det er eg, som ein eller anna solkonge sa eingong. Det er eg som driv og veg slik. Kvar dag veg eg. Ein og anna dag veg eg deg. Eg veit at du har voge meg, om du veit det eller ikkje. Du sit og gjer det akkurat no faktisk. Mest sannsynleg vil du finne meg for kort. Det er det mange som gjer. Men eg veit at eg gjer det eg og.

Eg er eit menneskje som systematiserar og grupperar. Eg må ha orden og oversikt. Dei nifse puttar eg der, dei blå legg me der. Dei morosame (etter mitt syn) dei legg eg bortunder vindauga. Oppi korga legg eg dei shabby, dei som er både shabby og chick dei får liggja framme på bordet. Eg vil omgje meg med folk som bekreftar meg. So likar det eg likar, som er einige med meg, som skryt av meg og ler med meg....ikkje av meg. Slik er det berre.


Men so er det eit større aspekt her og. Miamor er flink med slikt. Å vise verdien til kvar enskild. Nokre gonger seier ho at verdien din er ikkje i det du gjer, men det du er saman med andre. Andre gonger snakkar ho om hjarta og kjærleiken, om romslegheita (fins sikkert eit berte ord på nynorsk, fann det ikkje), om å tåla det som ikkje er som oss. Dette er både gode og viktig ord.
Me menneskje kan heldigvis velja å vera meir enn det me frå naturen er. Me kan velja å handsama kvarandre med intigritet og respekt. Å lera å lika da som ikkje er likt oss. Eg trur me får rikare liv slik og det bør me strekkja oss langt for å gjera.


Men ellers så vert me nok vegd....og til tider funnen for kort. Og då kan me jo alltid trøsta oss med ord som seier at skattane fins utanfor allfars vei, og ” folk flest fann bileta til Gauguin og Picasso stygge då dei vart mala....

Og hugs kjære venner, at dette kun er mi audmjuke (!) konkludering...;)