Mars
No ber det i mars i mot våren.
det ruskar og riv nok i blandt.
Men solblenk på havblåe klåren -
ein vårsmil - fortel det er sant.
Ein vinter so kald og so klaka -
lyt stane* og turka ein tår,-
men snøggom til rømings å taka
for vakande, veksande vår.
Men våren den vil ikkje stana,
før vinteren er sopa på dør.
Og sola ho rundar si bana,
og stig over fjella i sør.
So ber det med dun og med dunder,
av fossande bekkjer i lid.
Og atter vil henda det under
at våren den vinn i sin strid.
Ja vår - du er sjølvaste livet, -
du soltrua syng oss i sinn.
Du atter ein gong vil gjeve