Det nærmar seg faretrugande eit 25 års jubileum. Det er 25 år sidan eg var russ. 25 år sidan me prøvde å feire russ utan russebil. 25 år sidan me trudde heile verda låg framfør våre føt. 25 år sidan eg tenkte at 25 år var eit heilt liv. 25 år sidan jula varte heilt til påske og studietida heilt til pensjonsaldren.
Og no, no skulle det ha vore 25 år med framgong både på den materielle fronten så vel som den intelektuelle. Jorda burde låge flat som ei pannekaka under stiletthelane. Intet fjell for høgt, inte hav for stort. Eg trudde strengt tatt at det ikkje var mykje til liv ein kunne ha etter fyllte 30. Og til tider tenkjer eg at eg nok hadde litt rett..
...her eg fortvila kastar meg ut i zumbagalskapen, høglytt bedande til høgare
G-krefter om hjelp. Hjelp til å halde meg oppreist. Hjelp til å kare meg inn i fortidas jeans. Hjelp til å kome meg or og oppatt i senga om dagane. Eg gremmar meg over alt eg ikkje har gjort, og alt eg må skryte på meg. Eg tenkjer på direktørstillinga i Statoil som glapp, eller var det administrerande direktør? Alle kiloa som tok meg på senga. Eg tenkjer på alle hava eg ikkje har kryssa og alle fjella eg ikkje besteig.
So tenkjer eg feberilsk på kva kan ein få til på eit par, tre, veker? Kor mange kilo kan sugast vekk, kor mange dobblethaker kan flatpakkast og kor mange fag eg ta eksamen i? Kor mange ungar kan fødast og uteksaminerast, kor mange juladuka kan broderast, og så vidare....
Eg veit no likavel at jubileet kjem til å verta smertefullt kjekt. Det kjem til å verte veldig morro å treffe folk att. Eg trur me kjem til å le. Og kanskje grina ein skvett. Det vert nok spanande å høyre frå andre liv, heilt sikkert noko om høge fjell, og er eg heldig, kanskje om litt fettsuging også....