Om Tilda-ambivalens...

Ein dag eg var ute og keik i bloggverda, på flott og inspirerande handarbeid, kom eg over ei dame som hadde sydd ein Tilda-nisse. No er eg ikkje spesielt opptatt av Tildafigurar og har kanskje til og med tenkt at slikt skal aldri kome over min dørstokk.

Men no var det no slik at den Tilda-karen hennar appelerte til noko djupt inni sjela mi, og før eg visste ordet av det hadde eg logga meg på Panduro og bestilt meg eit eksemplar (sjølvsagt i tillegg til anna eg heller ikkje hadde særleg bruk for, på eit relativt sprengt førjuls-budsjett)

Eg gleda meg til og med til pakka skulle kome i posten. Då ho kom flekka eg opp pakka, noterte meg lettleg at ting og tang mangla på ordresetelen, men kasta meg sprenstreks over Tildakaren og begynte og sy. Det gjekk trått og plutseleg gjekk det opp for meg at eg eigentleg ikkje var så begeistra for desse kreasjonane, og endå mindre når det gjekk opp for meg alt ein måtte gjennom for å produsere ein. Spørsmålet då var, kva var det som hende med meg den dagen eg vart heilt forgapt i ein slik????



Doing! Det slo meg. Den hadde appelert til morskjensa mi. Det er noko med desse figurane, så feilproposjonert at berre ei mor kan elske. Smalskuldra og breihofta. Nesten utenkeleg at dei skal klare seg i livet. Og plutseleg hadde eg og falle i fella. Eg skjønte dette fyrst då eg hadde sydd armane på mitt eksemplar, mot alle innstruksar hadde eg korrigert naturen og gjeve denne karen eit litt større forsprang i livet...og så var han ikkje fullt så "skjønn" lenge og interessa mi dabba av....

So no set han der med "korrekte mål" og med blodraude bein og ventar på klede for vinteren, kanskje han ventar forgjeves...