Vintersong

Atter ein gong syng det vinter.
Jorda er klaka og kald.
Atter rår stormharde netter -
alt er i vinterens vald.
No kan han herja og tyne -
seinvår han spottande spår.
Det er som mest han vil syne -
no er det vinteren som rår.

Snøen kring fjellrader blenkjer.
Lyser som kvitaste lin.
Ofte ein undrande tenkjer:
jau, vinteren kan og vera fin.
Når stjernor på himmelen skjelver -
og månessølv glitrar i lid -
og over det heile seg kvelver -
ein himmel so blå og so blid.

Natura ho dormerande drøymer -

sveipt inn i vinterens famn.
Aldri - nei aldri ho gløymer
våren sitt solvarme namn.
For våren - ho veit han er livet,
og livet er solfest og song.
I veksande vona ho leve -
livet skal sigra ein gong.

Vona om vårblomen blenkjer -
tvert gjennom kulde og snjo.
Gjer at me hugvarme tenkjer:
Sola stig høgare no.
Snart ho om fjellryggen rundar -
strålane stova vår når.
Atter det tryllande under:
Snart ber det fram mot ein vår.

Lat berre vinteren syne
makta si enno ei tid.
Snart vil han skjelvande skyne -
han kjempar den fåfengde strid.
Livet det alltid vil vinne.
Snart er det sola som rår.
Strålar so varme og linne -
tryllar nok fram att ein vår.

Bjarne Andås