Halvfull eller halvtom?

 

Ofte kan eg rote meg bort i lange og traurige tankerekkjer med alt eg ikkje har, alt eg ikkje kan eller ikkje får. Når eg fyrst har kasta meg på ei slik tankebylje kan fort mismotet ta overhand og før eg veit ordet av det, sit eg der med eit ganske tragisk og mangelfullt liv.

Men snur eg på flisa og ser på alt eg har, alt eg kan og alt  som kjem til meg...ser alt ansleis ut. Då er det nesten ikkje grense fø kor breitt eg kan smila...og kor lenge...